90 'lı yıllarda küçük mavi plastik kutular içinde bakkallarda satılan yiyecek. en azından benim hatıramda yer eden tarih ve tarif bu minvalde. çocukken bir kutuyu ağzımıza boca edip konuşmaya çalışırdık. havada uçan leblebi tozları işin en eğlenceli kısmıydı.
akciğerine hiç yabancı cisim kaçmamış insanların cahil cesaretine konu olan nostaljik nesne. yemedik mi biz de yedik...(bkz:bronkoskopi)(*)
leblebiyi bir bütün halinde yemektense tozunu çıkararak yemenin verdiği çekicilik lezzet mutluluk ..daha bir yenilesi daha bir taleb edilesi oluyor (*)
mazi de kaldığını düşünenler , hemen leblebi alıp ezmeye başlasınlar. kolay bir sekilde hemen toz halini alıyor zaten.evet evet çocuklugunuza dönebilirsiniz. :)denenmiştir. sağlıklıdır .ha , o mahallemizin şirin bakkalından alınanki kadar haz vermeyebilir . ama bir anlık mutluluk *
bölükbaı adında bir firma tarafından hala üretilmekte efenim.
ağıza çekildikten sonra yusuf yusuf diyebilme yeteneğimizi ölçtüğümüz çerezlikti. bir süre leblebiyi ezerek denedik ama aynı tadı vermedi. bizdeki alternatifi, hatta bizce leblebi tozunun atasıdır kendisi; kavrulmuş mısırın el değirmeninde çekilip şekerle karıştırılmış hali idi. leblebi tozunu yapmayı deneyip en azından özlem giderebiliyorduk ama mısır tozunun son ustası ebemiz (babamızın babaannesi) vefat edince, tamamen mazide bir hatıra olarak kaldı.
